Als rasechte, gezonde Barendrechtse kreeg mevrouw Visser op haar 64e voor het eerst te maken met een serieuze lichamelijke klacht, namelijk een baarmoederverzakking. ‘In eerste instantie had ik geen idee dat het om een verzakking ging. Wel moest ik vaak plassen, had ook moeite met uitplassen en voelde tijdens fietsen of zitten iets in mijn vagina wat er niet hoort. Uiteindelijk gaf mijn huisarts aan dat het een baarmoederverzakking betrof. Het Maasstad Ziekenhuis is bij mij om de hoek dus al snel zat ik op de polikliniek bij gynaecoloog Martens.’
Mevrouw Visser vertelt over haar ervaring met robotchirurgie
Mevrouw Visser vertelt over haar ervaring met robotchirurgie
Mevrouw Visser, 64 jaar uit Barendrecht; "Goed geholpen… dichtbij huis"
‘Van een operatie met de robot had ik eigenlijk nooit gehoord,’ vertelt mevrouw Visser. ‘Gynaecoloog Martens legde mij zeer uitgebreid uit welke behandelmogelijkheden voor mij geschikt waren en gaf voorlichtingsboekjes mee. Ik had de keuze tussen een baarmoederverwijdering of geopereerd worden aan de baarmoederverzakking. Een volledige baarmoederverwijdering had niet mijn voorkeur, vandaar de keuze voor het behandelen van de verzakking met behulp van de da Vinci Robot.’
Bij deze operatie wordt met behulp van de robot de baarmoeder weer omhoog getrokken en wordt er gebruik gemaakt van een matje dat de baarmoeder zal blijven ondersteunen. De onderkant van het matje wordt vastgehecht aan de voor- en achterkant van de vagina en de bovenkant aan het bindweefsel rondom het stuitje.
Honderd procent meegevallen
‘Ik zag als een berg op tegen de operatie, voor mij was het de eerste keer in mijn leven dat ik een echte operatie zou moeten ondergaan. Maar het is me honderd procent meegevallen. Zo’n 25 jaar geleden heb ik namelijk ooit onder narcose mijn oogleden laten liften en ben destijds behoorlijk ziek geweest van de narcose. De schrik zat er nog aardig in, maar gelukkig kreeg ik voor de robotoperatie van de anesthesioloog in het Maasstad Ziekenhuis medicijnen tegen de misselijkheid en ook een tabletje om rustig de operatie in te gaan.’
‘Tot zes weken na de operatie mocht ik helemaal niets doen en dat was best even wennen’, vervolgt mevrouw Visser. ‘Ik sta midden in het leven, onderneem veel en voelde me al snel weer fit. Daardoor was ik geneigd snel weer veel te doen. Bijvoorbeeld een boodschappentas die ik te zwaar laadde, waardoor ik deze ineens bijna niet meer kon tillen. Tja, dan word je wel weer even door je lichaam terug gefloten. Maar ik had geen pijn, hoogstens wat druk onderin en aan de zijkant van de buik. Gelukkig had ik fijne hulp van familie en vrienden, zodat verdere huishoudelijke taken me tijdelijk bespaard bleven.’ Inmiddels is mevrouw Visser weer helemaal hersteld en blij dat de operatie achter de rug is.