“Dat kan je wel zeggen”, erkent Petra Kardux (54 jaar). Ik was 24 jaar toen de ziekte van Bechterew, een vorm van reuma, bij mij werd vastgesteld. Ik kwam in een emotionele rollercoaster terecht. Vanuit mijn werk wist ik dat je bij ingrijpende gebeurtenissen in je leven 4 fases moet doorlopen: 1. schok en ongeloof; 2. erkenning van de ziekte; 3. verlies accepteren; 4. ziekte overstijgen.  Ik ben jaren in fase 1 blijven hangen. Reuma is niet sexy en ik wilde de ziekte niet erkennen.  Ik leefde er op los en ging volledig over mijn grenzen heen. “

Gelijkwaardig niveau

Dom, erkent ze nu volmondig. “Aan Bechterew valt niet te ontkomen. Juist bij een ziekte als reuma draait het om rust, regelmaat en goed luisteren naar je lichaam. Na acht jaar was ik echt een wrak en kwam bij afdeling reumatologie in het Maasstad Ziekenhuis. Het voelde meteen als een warm bad. Ik werd serieus genomen, met al mijn vragen en onzekerheden. De zorgverleners zien de mens achter de patiënt, ze overleggen met je op gelijkwaardig niveau, kijken samen met je naar de beste medicatie.”

Belang van bewegen

Ze vervolgt: “Dat gaf me hoop en nieuwe energie, bijvoorbeeld om de Bechterew-oefengroep te bezoeken. Dat leek me echt suf, maar dat is het niet, integendeel. Het is een leuke groep mensen, we zwemmen, volleyballen, rekken en strekken. Bewegen is bij reuma van essentieel belang. Pijn gaat niet weg, ook niet bij het sporten, maar het versterkt je spieren, gaat stijfheid tegen en je denkt even niet aan de ziekte. Iedere patiënt kan bewegen, op eigen niveau. Kom dus vooral naar de reuma-in-beweging-dag om dit te ervaren.”

Denken in mogelijkheden

Petra is geeft inmiddels zelf weer dans- en bewegingslessen. “Achteraf gezien had ik liever voor mezelf moeten zijn”, erkent ze. “Ik luister nu naar mijn lichaam. Als ik nu naar een feestje ga, neem ik de volgende dag vrij. Bij pijn zoek ik warmte op. De ziekte wordt nooit mijn vriend, maar ik heb deze overstegen, fase 4. Ik denk niet meer in beperkingen, maar in mogelijkheden.”